Nauka u srednjovjekovnom islamskom svijetu, također poznata i po nazivu Islamska nauka, je nauka razvijana i praktikovana u islamskom svijetu za vrijeme zlatnog perioda islama (od 8. vijeka do 1258. godine a neki proširuju taj period sve do 15. ili 16. vijeka). U toku tog perioda, indijska, asirska, iranska i grčka naučna djela su prevođena na arapski jezik. Ti prevodi su bili podstrek za naučne napretke naučnika koji su živjeli u islamskoj civilizaciji tokom srednjeg vijeka.

Naučnici u islamskoj civilizaciji su bili raznih etničkih pripadnosti: Perzijanci, Arapi, Asirijci, Kurdi, Egipćani i dr. Pripadali su različitim religijama a iako su uglavnom bili muslimani.

Termin Islam se odnosi ne samo na religiju islam već i na islamsku civilizaciju formiranu pod uticajem ove religije. Islamska civilizacija se stoga sastoji od mnogih vjera i kultura, iako je udio muslimanske populacije unutar islamske civilizacije dominantan a vremenom se i povećavao.

Islam se kao religija zaokružio još za vrijeme života posljednjeg poslanika Muhammeda s.a.v.s.. Nakon njegove smrti 632. godine, islam se nastavio širiti pod vodstvom njegovih prvih nasljednika, halifa. Period ranog razdoblja islamske historije, nakon smrti Muhammeda s.a.v.s. se može nazvati period Rašidunskog halifata. Onda je došao period Omejadskog halifata.

Tokom Omejadskog halifata, islamska imperija je počela konsolidirati svoje teritorijalne dobitke. Arapski jezik je postao glavni jezik i jezik administracije. Arapi su postali vladajuća klasa koji su se asimilirali u novo okruženje širom islamskog svijeta a ne okupatori osvojenih teritorija.